صحبت‌ها  که تمام شد، پر از انرژی بودیم، اتفاقی که در این روزها خیلی کم می‌افتد. خانم سالار، نویسنده رمان دوست‌داشتنی «احتمالا گم شده‌ام»، همسر نازنین سروش صحت و مادر مهربان «سورنا» که قبل از هرچیزی یک فرشته دوست‌داشتنی بود. بانویی سرشار از وقار و آرامش در خانه‌ای که با معجزه دست‌های هنرمند خودش تزیین شده بود. ما دوست داشتیم ساعت‌ها بنشینیم و او بگوید و ما فقط گوش کنیم. به صحبت‌هایی که هر کدام از ما را به یاد دنیای خودمان و سرگشتگی‌هایش می‌انداخت. دنیایی که در داستان او خیلی خوب به تصویر کشیده شده. کتابی که پیشنهاد می‌کنیم خواندن آن را به هیچ‌وجه از دست ندهید.

خیلی‌ها فکر می‌کنند داستان کتاب «احتمالا گم شده‌ام» زندگی شخصی من است، چون راوی داستان خودم بودم اما اینطور نیست داستان من اصلا واقعی نیست، حتی برای اطرافیانم هم اتفاق نیفتاده. ماجرا این است که من یک ذهنیتی داشتم که این ذهنیت من را با خودش همیشه درگیر می‌کرد، دو شخصیتی که با هم تفاوت دارند هم خیلی همدیگر را دوست دارند و هم از همدیگر متنفر هم هستند و این به خاطر ضعف‌ها و قدرت‌هایی است که دارند. دوست داشتم این ذهنیت را به شکل داستان در بیاورم ولی وقتی شروع به نوشتن می‌کنم، قطعا نمی‌توانم از خودم و آدم‌های دور و برم و تجربیاتشان تاثیر نگیرم و از آنها نمونه‌برداری نکنم. بعضی وقت‌ها این نمونه‌ها ممکن است آمیزه‌ای باشد از چند شخصیت.

حتی بعضی از خوانندگان رمان من سوال می‌کنند: «این داستان حدیث نفس بوده؟» اینطور نیست. این داستان ساخته و پرداخته ذهن من است.